Pijn is nodig om tot bloei te komen

Stel dat het alleen je oordeel & weerstand is die pijn en problemen veroorzaakt.

En stel dat die oordelen & weerstand voortkomen uit ontwetendheid, iets waar in eerste instantie weinig aan gedaan kan worden want je weet niet beter.

Pas als er meer bewustzijn is gekweekt door het transformatie proces van pijn kan je ook bewuster handelen en inzien dat er nergens weerstand tegen geboden hoeft te worden.

Uiteindelijk komen we allemaal op dit antwoord uit, we zijn allemaal gemaakt van sterrenstof en onderdeel van één leven (net zoals een bloem of paard), één hele grote diverse familie met dezelfde bron die ons leven geeft. Dus weerstand tegen wat dan ook is weerstand tegen jezelf.

Maar elk van ons beleeft dit leven op zijn of haar eigen manier, vanuit een eigen uniek perspectief, in een eigen tempo en komt vanzelf tot dit inzicht. Het heeft dus weinig zin om over iemand anders te (ver)oordelen, je bent nu eenmaal waar je bent en handelt naar wat je weet, je kunt ook niet anders!

Daarom is het zo belangrijk om bewuster te worden van jezelf en het leven om je heen. Dat stelt je instaat om meer liefde (en vrijheid) te ervaren, toe te laten en te delen. Zo raken anderen ook sneller geïnspireerd om hetzelfde te kunnen gaan doen.

Een bloem bijvoorbeeld groeit alleen als je het er laat zijn, niet als je het telkens ondermijnt. Alleen als zijn vrijheid gerespecteerd wordt, het voldoende water, zonlicht en vruchtbare grond tot zijn beschikking heeft komt er iets moois uit het zaadje. Niets komt tot bloei als het constant zijn recht om te bestaan wordt ontnomen.

Stel dat je bij elke fase van groei de bloem onderuit haalt door oordelen als; "oh dat blad is niet zo mooi, nu groei je wel heel scheef, nou ik zou dat niet door hoor dat ziet er niet uit, nou die extra stengel mag niet hoor je hoort er maar een te hebben, weet je het wel zeker dat is wel heel erg roze" etc. Zie jij die bloem dan nog authentiek verder groeien of zal die zich uit angst gaan aanpassen?

Uiteraard is dit een metafoor, maar ook wij zijn zaden in ontwikkeling, op weg om tot bloei te komen, om onszelf tot uitdrukking te laten komen. Grote verschil is dat het zaad van een bloem dit maar een keer hoeft door te maken, waar wij constant in dit proces verkeren, het houdt nooit op.

Het kweken van bewustzijn en dus liefde kan echter alleen door het liefhebben van pijn. Dit is zo’n belangrijk onderdeel, het aangaan, aankijken en verzorgen van de pijn. Het is immers een wond en die geneest alleen met liefdevolle aandacht. Als je het gaat negeren of probeert te bestrijden krijg je oorlog, allereerst in jezelf en dan ook buiten in de wereld. Het wordt dan net een klein kind dat blijft schreeuwen om de aandacht van zijn of haar moeder, en die schreeuw wordt luider en luider totdat er een punt wordt bereikt waarop je er wel naar moet luisteren. En de boodschap is simpel, groei in bewustzijn door het aandacht te geven.

Dus heb jezelf en jouw pijn (fysiek, emotioneel en mentaal) in eerste plaats lief, erken dat het er is zonder jezelf te veroordelen, geef het jouw onvoorwaardelijke aandacht en verzorg het, verzorg jezelf, jij bent het leven, je staat daar niet los van! En heb geduld, kweek compassie en meer stilte in jezelf, observeer ipv te reageren, beetje bij beetje wordt wat je echt bent helderder en vallen alle zorgen van je af. Bij elke wond die geneest keert er meer vrijheid terug, vrijheid om jezelf te zijn, om tot volledige expressie te komen, om tot bloei te komen.

Om hierin te kunnen groeien is het fijn als je iets hebt dat jou op deze weg kan begeleiden, een voorbeeld van hoe het moet, hoe het in de praktijk werkt, en daar zijn paarden (en de natuur) nou zo ontzettend goed in. Paarden zijn een constante aanwezigheid die geheel oordeelloos naar jou kijken, je bent welkom om jezelf te zijn en aan te kijken in welke fase van het proces je ook verkeert.

Je krijgt van paarden altijd de meest eerlijke oprechte spiegel van jouw energie te zien, ze helpen jou inzien welke wonden nu om aandacht vragen en hoe je die pijn lief kunt hebben. Ze verwelkomen jou en dus ook jouw pijn in hun open hart, in hun aanwezigheid in het hier en nu. Daardoor kan het gaan stromen, de weerstand vloeit weg, het oordeel verdwijnt en wat er dan overblijft is dat wat jij, de bloem en de paarden echt zijn, liefdevol bewustzijn.