Paarden zijn vrij van een oordeel, ze nemen het leven zoals het is en gaan mee met de stroom, het ene moment is er angst en het andere ontspanning, en keren ze terug naar grazen. Uiteraard gaat hun voorkeur uit naar eten, niemand vind het fijn om achterna gezeten te worden door een hongerige beer, maar paarden veroordelen geen enkel moment, ze worden niet boos op die beer en zetten een campagne op de been om alle beren van de Aarde te verwijderen. Dat zou gek zijn he? Een kudde paarden met protest banners of gewapend en op oorlogspad. Maar waarom zouden wij mensen (immers zijn wij ook gewoon dieren) dit dan wel met regelmaat doen?

Vraag jezelf maar eens af wat de motivatie is achter een protest of oorlog? In eenvoud komt het er op neer dat iets er niet mag zijn zoals het is, wij (ver)oordelen elkaar en het leven om ons heen. Een simpel voorbeeld, de meeste van ons willen vliegen gelijk doodslaan zodra er een ons huis binnen vliegt, en waarom? De vlieg op zichzelf is neutraal, het heeft zo zijn doel (namelijk het opruimen van rotzooi) en komt niet naar ons toe om ons te vervelen. Maar veel mensen vinden de vlieg vies en zijn er daardoor bang voor, helaas moet dat waar wij mensen bang voor zijn het dan vaak ontgelden (inclusief andere mensen). Dit geldt net zo met menselijke emoties, wij leven met name in een maatschappij waar bepaalde emoties als niet wenselijk of zelfs slecht worden gezien. Belangrijk om in te zien is dat dit slechts een oordeel is, het is geen levend feit, want er zijn ook gemeenschappen op de wereld die hier anders naar kijken. De uitdaging bij ons als mensen is dan ook van het respecteren van elkaars zienswijze en tegelijk ons ervan bewust worden dat dit slechts een gelimiteerde vorm van kijken/leven is, het blijft altijd gebonden van een identiteit, zij het persoonlijk, van een voetbalclub of die van een hele cultuur.

Zodra de identiteit wordt losgelaten is er eigenlijk niets meer aan de hand, de vlieg wordt dan gewoon gezien voor wat die is en krijgt dan de vrijheid zijn taak te vervullen, wellicht wuif je ze nog steeds van jouw boterham weg, maar ze hoeven niet direct gedood te worden. Hoe fijn zou het zijn als ook jij gewoon de ruimte krijgt om jezelf te zijn? Stel je voor dat jij gewoon boos of verdrietig mag zijn zonder dat iemand jou gelijk iets aandoet.., want dat is waarom wij mensen vaak zoveel van onze menselijke aspecten onderdrukken, niet omdat we dit leuk vinden maar omdat we anders niet veilig zijn. En veiligheid is de basisbehoefte van elk levend wezen, dit overstijgt elke andere impuls hoe sterk ook. Daarbij begint deze onveiligheid al in onze meest kwetsbare fase, die van kind zijn. Onze ouders keuren iets dat natuurlijk in jou ontstaat (want een kind is in het begin altijd spontaan) en om aandacht vraagt af en verkiezen daarboven ander wenselijker gedrag. Hierdoor gaat dit kind de niet gewenste impulsen verdringen en slechts dat tonen wat wordt geaccepteerd, met als gevolg dat ze niet trouw zijn aan wie ze echt zijn. Maar ze moeten wel, want anders geeft hun papa of mama hen geen liefde meer, geen aandacht, geen eten of drinken met de dood als gevolg.

Hoe nu verder?

We leven nu eenmaal in deze wereld en ook die is zoals die is. Gelukkig worden wij omringt met een altijd natuurlijke bron die niets anders kan zijn dan trouw aan zichzelf, namelijk de natuur en de dieren die erin leven, zoals het paard. Paarden vervullen voor ons mensen een bijzondere rol, ze lopen al duizenden jaren naast onze zijde en functioneren net zoals wolven bijvoorbeeld op een vergelijkbare manier als wij aapmensen, in een kudde/roedel. Het zijn sociale dieren afhankelijk van elkaar voor overleving. Daarnaast hebben zij de speciale functie om ons bij te staan in het vergroten van ons bewustzijn, ze kiezen hier zelf voor, iets dat altijd goed te zien is tijdens een sessie, een paard komt alleen meedoen als hij of zij zich geroepen voelt. Tenzij ze geforceerd worden uiteraard, maar zelfs dan blijft hun manier van begeleiden intact, ze spiegelen altijd onze energie terug, ongefilterd en eerlijk. Je kunt jezelf niet verstoppen bij een paard, alles is zichtbaar, altijd. En dit kan soms heel spannend zijn voor diegene die daar niets van willen weten of zich hier niet bewust van zijn.

Voor diegene die zich er wel bewust van zijn en er op zitten te wachten worden juist heel blij van paarden, ze voelen zich immers gezien en krijgen weer eens de ruimte om zichzelf volledig te ervaren. Paarden creëren voor ons een ruimte waarin we alle onverwerkte emoties, pijn en trauma's kunnen doorvoelen/beleven zonder onveilige gevolgen, geen paard die je uitlacht, iets van je verwacht of eist, je bent veilig om volledig jezelf te zijn, zien en uiten. Zij stellen ons de vraag:

• Wat nou als de weerstand tegen dat wat je ervaart het enige is dat ooit heeft geleidt tot zorgen en angst?
• Wat nou als alle oordelen en vooroordelen hier uit ontstaan zijn, wat nou als de onderliggende emotie daarvan angst was?
• Wat als dat wat je nu ervaart (inclusief weerstand) er gewoon mag zijn, als je het gewoon jouw volledige aandacht (liefde) geeft?
• Wat nou als het daar op zat te wachten?
• En wat nou als het liefhebben van het leven jou dichterbij jezelf brengt en sterker maakt?
• 
  

Uiteindelijk is zelfacceptatie het enige dat echt nodig is. Net zoals een paard, het leven en zichzelf nemen zoals het is, telkens weer opnieuw in elk moment. Het maakt dan in essentie ook niet uit waardoor er ooit weerstand, trauma of pijn is ontstaan, tuurlijk is het fijn om te weten, maar de heling en transformatie zit hem in de omarming ervan, er open mee zijn i.p.v. er van een afstand naar kijken en (ver)oordelen, daar wordt niemand gelukkig van en kan je aandacht eeuwen lang in de ban houden (de zoektocht naar antwoorden).

Dus wat nou als het er gewoon mag zijn?

Wie weet ben jij dan zelf het antwoord op al je vragen!